Veda

Yüksek tepelerin ardında sıralanan yel değirmenlerinin iki yandan kuşattığı dört şeritli asfalt yolda eve dönerken, gerisin geride şehirde bırakmaya yemin ettiğim, hüznümü önceleyen duygular var içimde yine. Hiç geçmeyen bir burukluk, yenik düşme, mahcubiyet ve kendileşme hali. Her an zorlaşıyor toprakta kesik adımlarım. Artık tozpembe sözcüklerden acı ve keder masalları anlatmaktan yıldım.

Evden uzakta, Anadolu’nun herhangi bir yerinde hissettiğim neşe yerini suskunluğa bıraktığında, sözcükler cımbızın keskin ucunda parçalandığında ağzımdan dışarı salarken kuru dallarını, kurduğum düşler teker teker umutsuzluğun tuğlaları altında ezildiğinde, sonsuz ilkbahar yahut yaz tahayyüllerinin ellerimden çoktan kayıp gittiğini ve salınarak gökyüzündeki yerini aldığını anladım. Bir umut dedim kendi kendime, bir umut. Ancak geriye bir şey kaldı yalnızca. Kırık müzik kutularından çıkan bozuk nağmelere benzer bir tekdüze tını.

Sokağın başındaki sokak lambasının altına vardığımda, birkaç gün evvel ülkenin bir sahil kentine yaptığım seyahat bütün ayrıntılarıyla yeniden sahnelenmeye başlayacaktı zihnimin perdelerinin gerisinde. ‘’Ellerimi nereye koyacağımı bilmiyorum’’ cümlesi uğuldarken kafamın içindeki dehlizlerde, dışarıda kurmaca bir dünyanın kapıları aralanıyordu. Işık perileri sokak lambasının yaydığı pembemsi turuncu ışıkta dans ediyordu. Dokunmak, ulaşmak istediysem de başaramadım. Tene değen zeytinyağının değdiği yerde bıraktığı o kayganlığa benzer duygular tattım orada. Bir tanım yapmak çok güçtü. Tarifi yoktu. Kayıp gidiyordu işte.

O an yaşadıklarımın bir düşün ardında bıraktığı kırıntılardan başka bir şey olmadığını öğrenmem uzun sürmedi. Kendi ellerimle kurduğum kaleleri yine kendi ellerimle yıkmıştım. Şimdi düşünüyorum da, ellerimi nereye koyacağım yarın? 

Yengi Savaşı

Sözcükten kurşunlar bekliyor şimdi öylece. Bu sefer patlamaya hazır bekliyorlar, bir şekilde zapt edilmeyi başaran evvelkilerin aksine. Önce oda korkuya yenik düşecek. Korku odası konacak adı böylece. Yüreklere nifak tohumları serpilecek. Temeller üzerinde yükselen sevmenin kaleleri kedere yenik düşecek sırayla. Son kalede kıran kırana bir mücadele başlayacak. Yengi savaşı diyecekler buna. Kimin yendiği, kimin mağlup olduğu asla bilinmeyecek. Savaş kalenin burçlarına değin sürecek. Düşen taraf savaşı kaybedecek.

Savaştaki hamlelerin değeri yarattıkları yıkımlarla ölçülür. Kazanan yoktur, daha az yıkılan taraf vardır; iki taraf da hırsın, açgözlülüğün kaybedeni olsa da kayıplarla kazanılır savaşlar. Kimse bilmez, kayıplar müşterektir. Savrulan her kurşunî sözde, alınan her nefes de keskinleşir o son savaş anında. Mermiler ada mermerini ortadan ayıran keski darbeleri gibi saplanır durur gövdeye. Her kesikte daha büyük yarıklar açılır o ince, kırılgan tabaka üzerinde. Bir zaman iyileşme emareleri görülür. Kabuk bağlar taze yaralar. Bilinmez, iltihap alttan alta kuşatıyordur deriyi. Hücreler yeniden bıçak gibi kesildiğinde, yaralar daha derine iner. Yüzeyde başka yaralara yer açılır. Biri iyileşmeden bir diğeri kanamaya başlar öte yerden. Damarlarda kızıl kan yerine sapsarı bir irin, iltihap akar olur zamanla. Kayıplar verildiğinde bellekte de bu taze yaralara benzeyen küçük endişeler türer. Tekinsiz kılınır her adım. Adımlar yavaşlar, gerisin geriye gitmeye başlar. Yaşanmışlıklar, yolu keser bir kuytuda. Kolu kanadı kırılmıştır anıların. Akıl esrikleşir, mantık uçar gider, geride kızgın bir delilik kalır. Sözcükler kaleyi içeriden fethetmiş, yüreği yaralamış, gövdede onulmaz yaralar açmıştır. 

Bundan sonrası çaresiz bir bekleyiş, ansız bir kaygı ve yürek yangını.